چه بسیار دویده ام

و رنگ هیچ پرستویی از این خانه سیاه تر

دلم

مثل کبک سرش را به زیر بال های تو آورده

گم شده ام در تو

و خانه از بوی نمیدانمان پـُـر

گناه من این نیست

بهانه همیشه

سراغ تو را از اشک گرفته است