پلاک صــــــفــر

می گويد فوت کن . شمع ها را می گويد . فکر می کنم يکی کم است . يک شمع . يک نفر . بهانه می آورم هنوز مثل بچه ها . شمع را که فوت کنی يعنی تمام . می پرد سال . مثل همه ی سال هايی که پريده فکرشان و از سرت نمی پرد . می گويد فوت کن . چشم ها را می بندم لحظه ای به آرزوی ِ . . . آرزو اگر فايده داشت از اين همه چشم بستن ها و زير لب خواستن ها چيزی نصيبش می شد . نمی گويم نشد . شد يا نشد يا کاش نمی شد . ديگر فرقی نمی کند . سی و دو ساله ام حالا . همين و ديگر هيچ . اما تا فوت نکنی انگار اين طرف ايستاده ای هنوز . مرز است فوت . نمی گذری اگر روشن بماند شمع . مرز . خط عجيبی ست برای من . وقتی از ذهن ها برچيده می شود . وقتی از سنت ها برداشته می شود . وقتی ديگر سدی بر هيچ فرهنگی نخواهد بود از خاک هم برداشته خواهد شد مرزها . اما از حلقه درختان نه . شمرده می شود هرسال . يک حلقه کم تر يعنی يک سال فرصت بيش تر برای زندگی . با فوت کردن شمع ها می گذريم از مرز . می رسيم به انتها . يعنی اين هم تمام شد . گذشت . و شمع دود شد و به هوا رفت و " رفت که رفت " و تا به خودت می آيی می بينی نايی نمانده است برای فوت کردن . هزار و سی صد و هشتاد و چهار به علاوه ی سی و دو , می شود هزار و چهارصد و شانزده . نهايتا شانزده فوت ديگر بعد از شروع قرن بعدی خورشيدی . شانزده فوت تا نکير تا مار ِ غاشيه . و بعد . . . صدای بوق آزاد . . . تلفن ها را بر نمی دارم . بگذار بزند . به درک که تو پشت خطی برای عرض تبريک . يک سال ديگر هم گذشت . اين همه ی آن چيزی است که از اين کيک برايم مانده . تاريک است و هر چه می گذرد سکوت ورم می کند . تمرينی است برای خوابيدن . سکوت خواب می آورد . می ترسم و با آن که می ترسم فکر می کنم هرچه باشد بهتر از جنگ و تحريم و اعدام است . قرص های روی ميز را برمی دارم . باد خودش شمع روی کيک را خاموش خواهد کرد . يک سال ديگر از عمرم گذشت . يک زمستان ديگر در پيش است . چشم هايم را می بندم . شب به خير

پلاک صــــــفــــر

شــــــهـــــــــرام