عــــــــــلـــــــی

پلاک یک

ويـــــــژه هــــــفـــت خــــــط

جهان پر از چیزهای مزخرفی است که آدم، میدانید؟ نمیداند. یعنی چیزهایی که آدم نمیفهمد عددهایی که زیادی بزرگند خاطراتی که خیلی دور، زنهایی که دست آدم به آنها نمیرسد. توریهایی که آدم هر چه میشمارد، دست میمالد، آخرش پیدا نیست که چند خانه دارد و حتی یک خانه اش هم پاره نمی شود که انگشت آدم برود آن تو. جهان کلا جای خوبی نیست. آدم همه اش گیج میشود تویش. مثل من که حالا هی روی این پله ها مینشینم و سعی می کنم هی برای دخترهای دیگر کوچه -نه تو که رفتی. حواسم هست تو رفتی خیلی سال پیشتر رفتی و من حتی نتوانستم یک سانت پایین تر از پیرهنت را ببینم و این خیلی نامردی بود ای دختر همسایه- خوشگل به نظر بیایم. و من هی همش مدام دائما به این فکر میکنم الان. که انگار توی شلوار خودم راحت نیستم. مثل کنیزهای شب اول که برای سلطان هدیه باشند هی به خودم میگویم. نکند درد بیاید یا نکند خوشش نیاید و من را بیاندازند توی کوچه. و بعد سعی می کنم آن چیزی که مینویسم غمگین باشد. شهرام حرفهای با کلاس غمگین دوست دارد. و پریسا فکر میکند که دست خودم نیست که نثرهای من قشنگ اند و اشکال دارند؟ کی گفته اشکال دارند؟ عمرا در تمام بعد من هم عمرا که کسی نیاید که بتواند این اندازه که من بودم باشد. و مطمئنم که در تمام فامیل شهرام اینها یک نفر به درازی من نیست. چه فایده؟ واقعا چه فایده دارد که آدم تنهایی روی پله ها بنشیند و به عددهای بزرگ دنیا که بقیه فکر نمی کنند فکر کند. به عددهایی که به هر حال اتفاق می افتند. یکی مثلا اینکه در جهان کلا چند برگ چنار وجود دارد؟ و اگر آدم به برگ چنار آلرژی داشته باشد از چند چیز باید خودش را؟ این خیلی مهم است. خیلی اساسی است. چند نفر هستند توی دنیا که به خاک روی برگ چنار آلرژی دارند؟ و کلا در روی هر برگ چند ریزه خاک هست؟ هزارتا؟ ده هزارتا؟ و آن چند تا آیا وقتی که عطسه میزنند آیا مثل من غمگین و خسته هستند؟ توی چشمهایشان اشک جمع نمیشود؟ این فکر ها مخ آدم را می ترکاند و خود این مساله هم که دیگران به این چیزها فکر نمیکنند باز هم مخ آدم را و اینکه حتی اگر برایشان توضیح هم که میدهی باز. همین میشود که آدم بالش را میگذارد روی دوشش آخر میرسد به خانه یک جایی تنها، که نزدیک هیچ است. ولی هرگز هیچ نمیتواند باشد. آدم نمیتواند هیچ بشود هیچ وقت. ما آدمها کوچک و غمگینیم. هیچ خیلی حرف بزرگ و شادمانی است. حتی دیوانه هایی مثل من هم نمیتوانند هیچ را بشمارند...