مرگ مخاطب

فيد بک های نمايشگاه مطبوعات نسبت به کارهای من خوب بوده . اين را يکی از بچه های مجله می گويد . سنگ پرانی هم طبق گفته های مسئولان مجله ارتباط خوبی با خوانندگان برقرار کرده . عمران صلاحی ِ دوست داشتنی هم پريروز از استقبال ِ مردم نسبت به کارهای من در نمايشگاه مطبوعات گفت.طنزی که در مورد توقيف کارنامه بود و مطلبی در مورد دست دادن روسای جمهور ايران و اسرائيل . صلاحی می گويد شانس بياورم شکايت نکند کسی به خاطر اين مطلب . نمی دانم واقعا يک دست دادن که شکايت کردن ندارد . آدم خوشحال می شود وقتی می بيند کارش بين مردم خواهان پيدا می کند . نمی دانم چرا . مثل وبلاگ می ماند ديروز با علی زراندوز و جلال و آرمين و عباس و . . . ميزگردی داشتيم در دفتر گل آقا درباره طنز نويسی در وبلاگ ها . يکی از محورهای گفتگو ( کامل آن را در شماره خرداد ماه ماهنامه گل آقا بخوانيد ) مخاطب و تاثيرپذيری نويسنده وبلاگ از خوانندگان بود . آدم هرگونه هم که فکر کند باز به اين که ديگران در مورد او چه فکر می کنند اهميت می دهد . ديکتاتورها حتی با آن که به صدای توده

بی تفاوتند باز سعی می کنند در انظار مردم نمودی مثبت داشته باشند . چه برسد به ما نويسندگان و وبلاگ نويسان . با اين حال هنوز به اين پارادوکس فکر می کنم که چرا بايد به تعدادخواننده و فيد بک های او اهميت داد ؟و بعد خود را تصلی می دهم که برای من مخاطب از نوع مخاطبان گل آقايی يا شاملويی يا هدايتی ست که اهميت دارد و زياد به اين که طرفداران فهيمه رحيمی و مريم حيدرزاده چه می گويند نمی انديشم . هرچند که نظر آنها نيز قابل احترام است و من آن را خواهم شنيد و خواهم خواند اما شايد خيلی نسبت به راهکاری که پيش پايم می گذارند واکنش نشان ندهم .بعد فکر می کنم خوانندگانی که در نمايشگاه مطبوعات در مورد آثار من با عمران صلاحی صحبت کرده اند به کدام دسته تعلق دارند ؟ نمی دانم و می مانم چرا لذت برده ام از زياد بودن مخاطبانم .شايد نظريه پردازان بعد از مرگ مولف بايد به نظريه مرگ مخاطب هم بيانديشند . شايد .